1- روابط انساني
زنان تمايل دارند به نحو کارآمدتري با ديگران ارتباط برقرار کنند و توجه خويش را به يافتن راه‌حل مفيد گروهي، حل و فصل مسايل و کاربرد نشانه‌هاي غيرکلامي همچون لحن، هيجان و همدردي معطوف نمايند. در حالي که مردها بيشتر تمايل دارند كه وظيفه‌شناس، کم‌حرف و منزوي‌تر باشند. مردان از حيث درک هيجاناتي که آشکارا به زبان نمي‌آيند، با اشکال مواجه ميشوند و حال آن‌که زنان معمولا هيجانات و نشانه‌هاي عاطفي را احساس مي‌کنند. اين تفاوت‌ها مشخص مي‌سازند که چرا زنان گاهي از لحاظ ارتباط دچار مشکل‌اند و چرا دوستي‌هاي مردانه و زنانه با هم متفاوت‌اند.
2- مغز سمت چپ
در سنجش با هر دو نيمکره مغز مردها گرايش دارند در نيمکره چپ مغز پردازش کنند در صورتي که زن‌ها مي‌توانند از هر دو نيمکره به خوبي استفاده كنند. اين تفاوت مشخص مي‌سازد که چرا مردان معمولا از لحاظ فعاليت‌هاي ناشي از نيمكره چپ قوي هستند و از چشم‌انداز وظيفه‌شناسي به مشکل‌گشايي راه مي‌يابند، اما زنان معمولا گره مشکلات را خلاقانه‌تر حل مي‌کنند و هنگام ارتباط، از احساسات، آگاه‌ترند.
3- توانايي‌هاي رياضي
ناحيه‌اي از مغز موسوم به بخش آهيانه‌اي تحتاني (آي‌پي‌ال) معمولا در مردان به‌ويژه در سمت چپ، به طرز بارزي بزرگ‌تر از زنان است. تصور مي‌شود اين بخش از مغز بر قدرت ذهني رياضي نظارت مي‌کند و شايد روشن مي‌سازد که چرا مردها اغلب بهتر از زنان از عهده حل مسايل رياضي برمي‌آيند. جالب است بدانيد اين همان ناحيه مغز اينشتين است که معلوم شد به طرز غيرعادي بزرگ است. در ضمن بخش آهيانه‌اي تحتاني (آي.پي.ال) اطلاعات حسي را آمايش مي‌کند و طرف راست بزرگ‌تر مغز زنان، به آنها كمك مي‌کند که متوجه مسايلي مانند گريه شبانه کودکشان شوند.
4- واکنش نسبت به فشار رواني (استرس)
مردان در مقابل شرايط تنش‌زا، از خود واکنش ستيز يا گريز نشان مي‌دهند. در حالي که به نظر مي‌آيد زنان در رويارويي با چنين اوضاعي، استراتژي تمايل و دوستي کردن را در پيش مي‌گيرند. روان‌شناسي به نام شلي ايي‌تيلر بعد از اين‌که متوجه شد زن‌ها موقع مواجه شدن با فشار روحي از خود و فرزندانشان مراقبت کرده و پيوندهاي استوار گروهي به وجود مي‌آورند، عبارت تمايل و دوستي کردن را وضع کرد. چرايي اين واکنش‌هاي ناهمانند، ريشه در هورمون‌ها دارد. هنگامي که همه دچار فشار رواني ميشوند، هورمون اکسي‌توسين آزاد مي‌‌گردد. با اين وصف، استروژن معمولا اکسي‌توسين را افزايش داده و به آرامش منجر مي‌شود. در صورتي که تستوستروني که مردها موقع بروز فشار روحي توليد مي‌کنند، اثرات اکسي‌توسين را مي‌کاهد.
5- زبان
دو بخش از مغز که عهده‌دار زبان بوده، در زنان بزرگ‌تر از مردان است به يک دليل که زن‌ها، به‌خصوص در موضوعات وابسته به زبان برتر از مردان هستند. علاوه بر اين، مردان معمولا فقط زبان را در نيمکره اصلي آماده مي‌کنند، حال آن‌که زنان در هر دو نيمکره به اين امر مي‌پردازند. اين تفاوت در صورت بروز سکته مغزي، كمي مصونيت به وجود مي‌آورد. امکان دارد زنان بتوانند از ضايعه‌اي که سکته مغزي به نواحي زباني وارد مي‌کند، کاملا بهبود يابند، ولي شايد مردها از اين امتياز محروم بمانند.
6- توانایی ارتباطی
زن‌ها، داراي دستگاه حاشيه‌اي (کناري) عميق و بزرگ‌تري نسبت به مردها هستند که سبب مي‌شود بيشتر با احساساتشان تماس داشته و قادر باشند آنها را بهتر بر زبان آورند و رشته پيوند با ديگران را محکم‌تر سازند. به خاطر همين توانايي ارتباطي است که آنها بيش از مردها مي‌توانند از بچه‌ها مراقبت كنند.
7- اندازه مغز
قاعدتا مغز مردان 11-12 درصد بزرگ‌تر از مغز زنان است. اين گوناگوني وزن مطلقا ارتباطي به هوش ندارد، بلکه تنها بيانگر تفاوت جسمي بين زنان و مردان است. مردها به سلول‌هاي عصبي بيشتري نياز دارند تا توده عضلاني بزرگ‌تر و اندازه بدني حجيم‌تر را مهار کنند و از همين روست که معمولا داراي مغز بزرگ‌تري هستند.
8- درد
ديدگاه‌هاي زنان و مردان در مورد درد با هم فرق مي‌کند. پژوهش‌هاي به عمل آمده حکايت از آن دارد که هنگام درد نياز زن‌ها به مورفين بيش از مردهاست. از طرفي زنان بيشتر از مردان درد را بر زبان مي‌آورند. آن قسمت از مغز که در طي درد فعال مي‌شود، بادامک ناميده مي‌شود و پژوهندگان دريافته‌اند که بادامک راست در مردان و بادامک چپ در زنان فعال است. بادامک راست با آن بخش‌هايي از مغز که اعمال خارجي را مهار مي‌کند، مرتبط‌تر است در حالي که بادامک راست با کنش‌هاي داخلي ارتباط فزون‌تري دارد. شايد بر اثر همين تفاوت است که زن‌ها درد را شديدتر از مردها احساس مي‌کنند.
9- توانايي تجسم
معمولا قدرت‌هاي فضايي مردها چشمگيرتر است و آنها قادرند شکل يا پويايي‌اش را از نظر ذهني مجسم كنند. متخصصان کشف کرده‌اند که مغز زنان داراي ناحيه آهيانه‌اي ضخيم‌تري است که مانع از چرخش ذهني اشيا در جهت توان فضايي مي‌شود.
10- آسيب‌پذيري در برابر نابساماني‌ها
از آن‌جايي که زنان و مردان دو نيمکره مغز را به شكل متفاوتي به کار مي‌برند، بعضي اختلالات وجود دارند که مردان و زنان به شيوه‌هاي گوناگوني در معرض آنها قرار مي‌گيرند. مردها بيشتر دچار مشکلات زباني‌اند. اگر زنان چنين وضعي را داشته باشند به احتمال زياد به جبران آن مي‌پردازند و از سويي ديگر بيشتر مستعد اختلالات خلقي نظير افسردگي و اضطراب‌اند. همچنين ابتلاي مردها به اختلال کم‌توجهي و بيش‌فعالي بيش از جنس مخالف است. مردها به سلول‌هاي عصبي بيشتري نياز دارند تا توده عضلاني بزرگ‌تر و اندازه بدني حجيم‌تر را مهار کنند و از همين روست که معمولا داراي مغز بزرگ‌تري هستند.